Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στην ανάλυση των αποδεικτικών μέσων, όπως αυτά απαριθμούνται ενδεικτικά στη διάταξη του άρθρου 178 παρ. 1 ΚΠΔ και στην αντικειμενική τους εκτίμηση από τον Άρειο Πάγο. Αφετηριακά υπογραμμίζεται η επιρ-ροή της αρχής της ηθικής απόδειξης στη δόμηση μίας προβλέψιμης και ελέγξιμης α-ποδεικτικής διαδικασίας. Εν συνεχεία, αναπτύσσονται υπό το φως της Θεωρίας και της Νομολογίας του Αρείου Πάγου τα μέσα απόδειξης στην ποινική δίκη και ταυτό-χρονα εξετάζονται οι αποδεικτικές απαγορεύσεις. Τέλος, παρατηρείται, ότι ο Άρειος Πάγος έχει εν μέρει συμμορφωθεί ως προς τις επιταγές της ΕΣΔΑ, ωστόσο αρνείται πεισματικά να δεχθεί ως λόγο αναίρεσης την εσφαλμένη εκτίμηση αποδείξεων, η ο-ποία συνεπάγεται έλλειψη της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας της απόφα-σης και συγχρόνως παραβίαση του δικαιώματος του κατηγορουμένου για μία δίκαιη δίκη.