Criminal Law (LLM) / Ποινικό Δίκαιο (LLM)

Ένα υγιές και ισόρροπο περιβάλλον αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη και την επιβίωση του ανθρώπου. Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται την προστασία του περιβάλλοντος στην ελληνική ποινική έννομη τάξη από τη δράση των φυσικών προσώπων. Κατά την προσέγγιση του θέματος, αναλύεται η έννοια του εννόμου αγαθού του περιβάλλοντος. Παράλληλα, εξετάζεται ο ρόλος που προσδίδει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο ποινικό δίκαιο για την προστασία του περιβάλλοντος, μέσω της ανάλυσης του πρωτογενούς και παράγωγου ευρωπαϊκού περιβαλλοντικού ποινικού δικαίου και της νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, παρουσιάζεται η νομοτυπική υπόσταση των κυριότερων περιβαλλοντικών ποινικών εγκλημάτων του άρθρου 28 του Ν.1650/1986 και η ερμηνεία τους από τη νομολογία. Μέσα από τα ανωτέρω, αναδεικνύονται τόσο η σημασία της αναγνώρισης του περιβάλλοντος ως αυτοτελούς εννόμου αγαθού για το ποινικό δίκαιο όσο και τα χαρακτηριστικά της ποινικά τιμωρητέας περιβαλλοντικής προσβολής στην ελληνική έννομη τάξη.

Με δεδομένη την έλλειψη καταλογισμού ποινικών ευθυνών στα νομικά πρόσωπα στην ελληνική έννομη τάξη, η συγκεκριμένη μελέτη αναδεικνύει συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν την ατομική ποινική ευθύνη των διευθυνόντων/ διοικητών, αλλά και των εκπροσώπων επιχειρήσεων, σε περιπτώσεις που με τις πράξεις των τελευταίων τελείται άδικη ποινική πράξη. Μετά την παρουσίαση κάποιων βασικών στοιχείων που αφορούν το ποινικό δίκαιο της επιχείρησης, γίνεται μία παρουσίαση κάποιων συγκεκριμένων ζητημάτων που ανακύπτουν κατά την απόδοση ατομικών ποινικών ευθυνών στα φυσικά αυτά πρόσωπα των επιχειρήσεων. Ακολουθεί μία προσπάθεια θεμελίωσης αυτών με τη βοήθεια των παγιωμένων κανόνων του Ποινικού Δικαίου, τόσο αυτών της ελληνικής, όσο και αυτών της γερμανικής θεωρίας και νομολογίας, παραθέτοντας κάθε φορά τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για την πλήρωση της νομοτυπικής υπόστασης κάθε μηχανισμού απόδοσης ποινικών ευθυνών. Γενικότερος στόχος στη συγκεκριμένη μελέτη είναι να γίνει όσο το δυνατόν πιο σαφές για το αν και με ποιο τρόπο ευθύνονται τα παραπάνω πρόσωπα σε περιπτώσεις, που η επιχείρηση αναπτύσσει εγκληματική δραστηριότητα.

Η παρούσα ερευνητική εργασία καταπιάνεται με ένα αρκετά σημαντικό και καίριο θέμα υπό τις σημερινές περιστάσεις, συναφές με ενέργειες που γίνονται κατά το ανακριτικό στάδιο μίας ποινικής υπόθεσης και τους διάφορους τρόπους που εξασφαλίζεται μία μαρτυρία. Πραγματεύεται με ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που άπτονται του Δικαίου της Απόδειξης σήμερα και συγκεκριμένα την αντιμετώπιση της παρανόμως ληφθείσας μαρτυρίας από την κυπριακή ποινική έννομη τάξη στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, ή διαφορετικά τις λεγόμενες αποδεικτικές απαγορεύσεις. Στην εργασία αυτή θα αναπτυχθούν ζητήματα σχετικά με την ερμηνεία του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δίκαιης δίκης. Θα παρατεθεί το δίκαιο που ίσχυε ως προς τις αποδεικτικές απαγορεύσεις πριν αλλά και αμέσως μετά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με βάση το κοινοδίκαιο, αλλά και τι ισχύει σήμερα με την ανάπτυξη της εθνικής νομολογίας. Θα παρουσιαστούν αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου που σχετίζονται με εξασφαλισθείσα μαρτυρία κατά παράβαση συνταγματικών και άλλων προνοιών, ως επίσης μαρτυρία που εξασφαλίζεται συνεπεία ενεργειών υπό κάλυψη πρακτόρων. Όλα τα πιο πάνω με γνώμονα το κύριο χαρακτηριστικό της Κυπριακής Δημοκρατίας, το κράτος δικαίου.

Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στην ανάλυση των αποδεικτικών μέσων, όπως αυτά απαριθμούνται ενδεικτικά στη διάταξη του άρθρου 178 παρ. 1 ΚΠΔ και στην αντικειμενική τους εκτίμηση από τον Άρειο Πάγο. Αφετηριακά υπογραμμίζεται η επιρ-ροή της αρχής της ηθικής απόδειξης στη δόμηση μίας προβλέψιμης και ελέγξιμης α-ποδεικτικής διαδικασίας. Εν συνεχεία, αναπτύσσονται υπό το φως της Θεωρίας και της Νομολογίας του Αρείου Πάγου τα μέσα απόδειξης στην ποινική δίκη και ταυτό-χρονα εξετάζονται οι αποδεικτικές απαγορεύσεις. Τέλος, παρατηρείται, ότι ο Άρειος Πάγος έχει εν μέρει συμμορφωθεί ως προς τις επιταγές της ΕΣΔΑ, ωστόσο αρνείται πεισματικά να δεχθεί ως λόγο αναίρεσης την εσφαλμένη εκτίμηση αποδείξεων, η ο-ποία συνεπάγεται έλλειψη της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας της απόφα-σης και συγχρόνως παραβίαση του δικαιώματος του κατηγορουμένου για μία δίκαιη δίκη.

Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται το υπερχειλές υποκειμενικό στοιχείο του αδίκου της επιδίωξης πορισμού, άμεσα ή έμμεσα, οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους εν σχέσει με το οργανωμένο έγκλημα. Κατ’ αρχάς, στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται τα βασικά ζητήματα που τίθενται υπό εξέταση στην παρούσα εργασία. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύεται η απουσία της επιδίωξης οικονομικού οφέλους από το νομοθετικό ορισμό της εγκληματικής οργάνωσης, κατ’ άρθρον 187 παρ. 1 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα. Επιπροσθέτως, το τρίτο κεφάλαιο άπτεται της συμβατότητας του άρθρου 187 παρ. 1 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα προς το άρθρο 2 της βαρυσήμαντης Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος και των συναφών ευρωπαϊκών κανονιστικών κειμένων. Εν συνεχεία, στο τέταρτο κεφάλαιο διενεργείται μία συγκριτική επισκόπηση ως προς το πώς άλλα κράτη μέλη της ΕΕ ποινικοποιούν το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης. Στο πέμπτο κεφάλαιο λαμβάνει χώρα παράθεση της νομολογίας των δικαστηρίων αναφορικά με το υπό κρίσιν ζήτημα. Επιπλέον, στο έκτο κεφάλαιο εξετάζεται εάν ένα πολιτικό κόμμα μπορεί να καταδικασθεί για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης. Τέλος, συνεκτιμώνται κριτικά τα ευρήματα της παρούσας εργασίας εν συνόλω.

Η παρούσα εργασία έχει ως αντικείμενο την δήμευση των περιουσιακών στοιχείων έπειτα από νομιμοποίηση παράνομων εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.Η έννοια της δήμευσης είναι πολύ σημαντική για το δικονομικό μας σύστημα καθώς αποτελεί ένα από τα επαχθέστερα δικονομικά μέτρα που επιβάλλεται στον κατηγορούμενο ή στον ύποπτο ακόμη δε και στον τρίτο.Θα γίνει επομένως μια ενδελεχή ανάλυση σχετικών άρθρων,ειδικών νόμων,ευρωπαικών νόμων και του νέου ποινικού κώδικα που αφορούν την δήμευση ώστε να βρεθούν τα προβλήματα που δημιουργούνται καθώς και τα δικαιωμάτα προσώπων που θίγονται. Η εργασία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη.Στο πρώτο μέρος θα γίνει μια παρουσίαση του εγκλήματος της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες,γνωστό και ως ξέπλυμα μαύρου χρήματος¨.Στο δεύτερο μέρος αναλύονται οι νομοθετικές αλλαγές που έγιναν σε ευρωπαικό επίπεδο αλλά και σε εθνικό επίπεδο.Στο τρίτο θα αναλυθούν επίσης οι έννοιες της κατάσχεσης και της δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων κάνοντας ιδαίτερη μάλιστα μνεια στο πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών,Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος θα εστιάσουμε στους τρίτους ,στα δικαιώματα τους που παραβιάζονται καθώς και πως μπορούν να αμυνθούν έναντι αυτών των μέτρων.

Ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη είναι το δικαίωμα του να υπερασπισθεί τον εαυτό του αποτελεσματικά και να αντικρούσει τις κατηγορίες, προκειμένου να αποδείξει την αθωότητα του. Κομβικής σημασίας δικαίωμα του κατηγορουμένου στα πλαίσια της αποτελεσματικής του υπεράσπισης είναι η εκπροσώπησή του από συνήγορο. Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει το δικαίωμα πρόσβασης του κατηγορουμένου σε συνήγορο, είτε ο διορισμός γίνεται από τον ίδιο είτε αυτεπαγγέλτως από το κράτος, δίδοντας έμφαση στη θεμελίωση του ως άνω δικαιώματος επί τη βάσει δύο διαφορετικών νομικών πλαισίων, αφενός υπό το πρίσμα των διατάξεων της Σύμβασης, αφετέρου υπό το πρίσμα της εθνικής ποινικής νομοθεσίας. Για το λόγο αυτό, το παρόν πόνημα χωρίζεται σε δύο θεματικές ενότητες: Το πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο πραγματεύονται το δικαίωμα εκπροσώπησης με συνήγορο στα πλαίσια των επιταγών της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, ενώ το β’ μέρος της εργασίας, το οποίο αποτελείται από το τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο, εστιάζει στην ανάδειξη της άσκησης του ανωτέρω δικαιώματος στην εσωτερική έννομη τάξη, αναδεικνύοντας και τα ζητήματα συμμόρφωσης με την ΕΣΔΑ που συχνά ανακύπτουν.

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας δηλώνουν ότι έχουν υποστεί κάποιου είδους ιατρικό σφάλμα. Καθώς η πληροφορία αυτή γνωστοποιείται άμεσα στο ευρύ κοινό, λόγω της τεράστιας εμβέλειας των μέσων μαζικής επικοινωνίας, κρίθηκε σκόπιμο να γίνει μια εμβάθυνση στο πότε υφίσταται ιατρική ποινική ευθύνη από αμέλεια ιατρού κατά την άσκηση του επαγγέλματός του. Ειδικότερα, επεξηγούνται οι έννοιες της εξωτερικής και της εσωτερικής αμέλειας κατά την ενάσκηση ιατρικών καθηκόντων, ενώ ταυτόχρονα αναλύεται η έννοια της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης, η οποία συνιστά ένα πρόσθετο στοιχείο του εγκλήματος που τελείται με παράλειψη. Περεταίρω, τίθενται τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια της «θεωρίας του αντικειμενικού καταλογισμού του αποτελέσματος του δράστη», αλλά και της «θεωρίας του ισοδυνάμου των όρων» (conditio sine qua non). Παράλληλα, μέσω παράθεσης πλούσιας νομολογίας και θεωρίας προσδιορίζεται το πότε τελικά καταλογίζεται ποινική ευθύνη στους ιατρούς και στους ειδικευόμενους ιατρούς όταν από επίδειξη αμελούς συμπεριφοράς επέρχεται σωματική βλάβη ή θάνατος στον ασθενή, αλλά και σε ποιες περιπτώσεις υφίσταται συγκλίνουσα αμέλεια περισσότερων ιατρών.

Η παρούσα εργασία έχει ως αντικείμενο την ερμηνευτική προσέγγιση του νεοπαγούς δυνάμει του Νόμου 4619/2019 άρθρου 312 ΠΚ με τίτλο «Σωματική Βλάβη κατά Αδυνάμων Προσώπων» το οποίο μετά από πολλές δεκαετίες διεύρυνε το προστατευόμενο από τη διάταξη έννομο αγαθό και ενέταξε στο προστατευτικό του πεδίο νέες αξιόποινες συμπεριφορές. Ο σκοπός της μελέτης είναι να αναδείξει την αναγκαιότητα της νομοθετικής ρύθμισης με συγκριτική θεώρηση του μέχρι την εισαγωγή του άρθρου ισχύουσας ποινικής διατάξεως, της σχετικής με το θέμα πρόσφατης και παλαιότερης Ελληνικής και Διεθνούς νομολογίας, στατιστικά στοιχεία και σχόλια επί της θεωρητικής προσέγγισης του νομικού κόσμου προκειμένου να εντοπισθούν νομικά και πρακτικά ζητήματα και προβληματισμοί επί των ων ζητημάτων εφαρμογής της διάταξης.

Οι μετανάστες είναι πρόσωπα, που αναγκάζονται να μετοικήσουν από τη χώρα καταγωγής τους σε μία ξένη χώρα. Οι λόγοι αποδημίας τους οφείλονται συνήθως σε λόγους οικονομικούς ή προκειμένου να ξεφύγουν από πολιτικές διώξεις, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απειλές απευθυνόμενες κατά της ζωή ή της σωματική τους ακεραιότητας, πόλεμο - εμφύλιες συγκρούσεις ή σε κάποιες περιπτώσεις λόγω φυσικών καταστροφών.2 Γενικά οι μετανάστες τείνουν να προέρχονται από μέτριο προς χαμηλό κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο και συνήθως έλκουν την καταγωγή τους από τις αστικές περιοχές των χωρών καταγωγής τους. Η διάκριση ανάμεσα στις αιτίες, που ωθούν κάποιον να μεταναστεύσει δεν είναι πάντοτε εύκολο να διαγνωσθούν με σαφήνεια διότι τα όρια, που θέτει το διεθνές δίκαιο δεν αποτυπώνουν πάντοτε την πραγματικότητα, που βιώνουν οι μετανάστες καθότι γι’ αυτούς η μετανάστευση αποτελεί συχνά την έσχατη λύση επιβίωσης. Την επιτακτική ανάγκη των ανθρώπων αυτών και την μειονεκτική θέση στην οποία έχουν περιέλθει, εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές οργανωμένες συμμορίες, που πολλές φορές διαθέτουν «παρακλάδια» ή διασυνδέονται με άλλες ομάδες και αναλαμβάνουν τη στρατολόγηση και τη μεταφορά τους, έναντι βεβαίως ενός ικανού οικονομικού ανταλλάγματος. Για τον ανωτέρω λόγο οι υποθέσεις διακίνησης μεταναστών εντάσσονται σε μια κατηγορία εγκλήματος, που αφενός μεν έχουν, ως χαρακτηριστικό την αυξανόμενη εκμετάλλευση αφετέρου δε, συνδέονται αιτιωδώς με τη βία καθώς και με σωρεία άλλων σοβαρών παραβιάσεων θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων των θυμάτων. Ιδιαιτέρως ανησυχητικές διαστάσεις στην εποχή μας έχει λάβει η πλέον σκοτεινή και αδυσώπητη όψη της παράνομης διακίνησης μεταναστών, το σύγχρονο δουλεμπόριο, που έχει ως απώτερο στόχο της την πάσης φύσεως εκμετάλλευση του ανθρωπίνου σώματος είτε αυτή είναι οικονομική, είτε σεξουαλική ή οποιουδήποτε άλλου είδους. Τόσο οι παρανόμως διακινηθέντες μετανάστες, όσο και τα θύματα εμπορίας ανθρώπων αντιμετωπίζονται στις μέρες μας, ως res, που εκποιούνται στο βωμό του παράνομου κέρδους. Σαν αποτέλεσμα, η παράνομη διακίνηση μεταναστών πολύ συχνά συγχέεται με την εμπορία ανθρώπων με αποτέλεσμα οι συγκεκριμένοι όροι να χρησιμοποιούνται ως ταυτόσημοι, ενώ διαφέρουν σε βασικά σημεία και κατ’ ουσίαν αποτελούν δύο διαφορετικούς τύπους εγκλημάτων. Η κύρια διαφορά τους αφορά το γεγονός, πως η εμπορία ανθρώπων, πέρα από την παράνομη μεταφορά του θύματος, αφορά και στην εν συνεχεία ποικιλότροπη εκμετάλλευσή του· την υποβίβασή του σε εμπορεύσιμο είδος . Στην Ευρώπη, ένεκα της άνευ προηγουμένου μεταναστευτικής κρίσης αναπτύχθηκε ένα περίπλοκο, αδίστακτο και πολυεθνικό δίκτυο λαθρεμπορίας με όφελος δισεκατομμύρια ευρώ για τις εγκληματικές ομάδες. Μόνο για το έτος 2015, τα εμπλεκόμενα στη διακίνηση μεταναστών εγκληματικά δίκτυα εκτιμάται ότι είχαν κύκλο εργασιών μεταξύ 3-6 δισεκατομμυρίων ευρώ. Όσον αφορά την Ελλάδα, η παράνομη διακίνηση μεταναστών αποτελεί την μεγαλύτερη παράνομη αγορά, εάν ληφθεί υπόψη, ο μεγάλος αριθμός των εμπλεκομένων (διακινητών, μεταναστών, κ.λπ.) «καθώς και η συχνότητα διάθεσης των παράνομων υπηρεσιών, αφού η χώρα μας, ένεκα της γεωγραφικής της θέσης, αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου12 παράνομων αλλοδαπών στην Ευρώπη, οι οποίοι συνήθως έχουν ως απώτερο στόχο – προορισμό τις χώρες της Κεντρικής & Βόρειας Ευρώπης.»

Με αφορμή την επέλευση της πανδημίας Covid-19, η οποία εντάσσεται στην κατηγορία των καταστροφικών γεγονότων, η παρούσα εργασία εξετάζει από δικαιικής σκοπιάς θεμελιώδη ζητήματα της ιατρικής των καταστροφών, όπως τις σχετικές υποχρεώσεις των ιατρών και τον διαχωρισμό ή άλλως διαλογή ασθενών (triage) σε περίπτωση ανεπάρκειας των διαθέσιμων ιατρικών πόρων και του κατάλληλου προσωπικού προς διάσωση του συνόλου των ασθενών. Αυτή η ανακύπτουσα ανάγκη επιλογής μεταξύ περισσότερων ασθενών και η κατά συνέπεια αδυναμία περίθαλψης εκάστου εξ αυτών οδηγεί αναπόφευκτα στον κίνδυνο ποινικής ευθύνης του θεράποντα ιατρού σε περίπτωση επιδείνωσης της υγείας ή και θανάτου του ασθενή, του οποίου η περίθαλψη παραλείφθηκε. Υπό ποιες προϋποθέσεις, λοιπόν, δύναται να τιμωρηθεί ο ιατρός και πως δύναται να αρθεί η ευθύνη αυτού; Τι ισχύει αναφορικά με αντίστοιχες ενέργειες ενός μη ειδικού ή ειδικευόμενου ιατρού; Στα ερωτήματα αυτά επιχειρείται να δοθεί απάντηση, κατόπιν εκτενούς ανάλυσης της έννοιας του διαχωρισμού, των κριτηρίων διαλογής και των σχετικών προβλέψεων του ελληνικού Ποινικού Κώδικα.

Με την παρούσα εργασία στοχεύω στην ανάλυση αρχικά θεωρητικά και έπειτα μέσα από καίρια και επίκαιρη νομολογία τόσο σε ευρωπαϊκό μέσα από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όσο και σε εγχώριο επίπεδο αναλύοντας πληθώρα αποφάσεων κατά κύριο λόγο του Αρείου Πάγου και ορισμένες αποφάσεις και του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα οποία κατά κανόνα διαμορφώνουν και τις αποφάσεις των λοιπών Δικαστηρίων. Συγκεκριμένα οι ενότητες που θα εξετάσουμε παρακάτω, όπως αυτές αναλύονται ήδη στον ως άνω πίνακα περιεχομένων είναι οι εξής: 1) Η εύλογη προθεσμία για την εκδίκαση των ποινικών υποθέσεων, η οποία αποτελούσε και αποτελεί ένα από τα συνηθέστερα προβλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης , 2)Το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο ίσως είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα στον ποινικό και όχι μόνο τομέα, 3) Το δικαίωμα της ακρόασης, το οποίο προστατεύεται και από το σύνταγμα ως ένα εκ των σπουδαιότερων δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, 4)Το δικαίωμα της πρόσβασης σε δικηγόρο, δικαίωμα το οποίο ναι μεν, αρχικώς, δεν φαντάζει τόσο καίριο, αλλά στην πραγματικότητα ίσως είναι από τα σπουδαιότερα, καθώς η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει ειδική γνώση του νόμου, με αποτέλεσμα σε περίπτωση που κάποιος κατηγορούμενος παραστεί μόνος του σε δικαστήριο, ιδίως ποινικό, να κινδυνεύει να καταδικαστεί χωρίς να έχει τη δυνατότητα να κάνει χρήση των δικαιωμάτων και των ενεργειών που του παρέχει ο νόμος, για να προστατευτεί από τις κατηγορίες, 5)Το δικαίωμα εξέτασης και πρόσκλησης μαρτύρων ή δικαίωμα αντιπαράθεσης, το οποίο συμβάλει καίρια στην απόδειξη των ισχυρισμών που προβάλλονται ενώπιον του Δικαστηρίου, αλλά βέβαια θα πρέπει να εφαρμόζεται με σύνεση και χωρίς να προκύπτουν αμφιβολίες για την εξέταση αυτών, 6)Το δικαίωμα σε διερμηνέα είναι ίσως ένα από τα πιο παραγκωνισμένα δικαιώματα του κατηγορουμένου, καθώς δεν τυγχάνει να έχουν υποθέσεις με αλλοδαπούς κατηγορουμένους όλοι όσοι ασχολούνται με ποινικές υποθέσεις, ωστόσο καθημερινά στα Δικαστήρια μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει τέτοιες υποθέσεις χωρίς βέβαια να διασφαλίζεται η ορθή εφαρμογή του εν λόγω δικαιώματος παραβιάζοντας έτσι τα δικαιώματα που κάθε κατηγορούμενος έχει και του παρέχονται από το Κράτος, έστω και αν αυτός είναι αλλοδαπός, 7)Η αρχή της “ne bis in idem”, η οποία αποτελεί, όπως και το τεκμήριο της αθωότητος, ανέκαθεν ένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα σε όλους τους τομείς του δικαίου και προπάντων στον ποινικό και τέλος 8)Η τυπολατρική προσέγγιση των νόμων, η οποία δεν είναι από τα κλασσικά θέματα που ανακύπτουν σε μία συζήτηση για τα καίρια ζητήματα του ποινικού μας δικαίου, ωστόσο παρατηρείται εδώ και αρκετά χρόνια στις ποινικές αποφάσεις ακόμη και στον Άρειο Πάγο με κάποιες βέβαια εξαιρέσεις καθιστώντας την ανάλυση της αναπόφευκτη. Η εν λόγω εργασία είναι αποτέλεσμα μελέτης διάφορων βιβλίων του ποινικού δικαίου και κυρίως της ποινικής δικονομίας, πληθώρας άρθρων διαδικτυακών και μη, εργασιών και διάφορων μελετών για τα ως άνω ζητήματα, ανεύρεσης αποφάσεων στα ανώτατα δικαστήρια τόσο στα εγχώρια όσο και στα ευρωπαϊκά, κυρίως αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ενασχόλησης με πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο αφορά τα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο του ποινικού δικαίου. Πάντα, βέβαια, το βιβλίο της Ποινικής Δικονομίας του Χρήστου Σατλάνη λειτουργούσε ως γνώμονας για την δομή και την συγγραφή της εργασίας μου αυτής.

The present academic assignment is concerned with one of the most crucial issues of our time and the way such issues are handled under the Cyprus legal system. These are the offences against morals or the offences against sexual freedom, more widely and commonly known as sexual offences. These are the offences that are now unfortunately plaguing our society and are considered to be the highest form of humiliation of human dignity. In this assignment these offences along with their handling will be explained and analyzed through the Penal Code Cap. 154 of the Republic of Cyprus, as well as through other specific statutes of legislation. Such offences will be discussed in relation to adults, as well as under age people and people with intellectual and/or mental disability. The legislative and case law evolution of those offences will be explained and the sufficiency as well as the inadequacy of the current Cyprus legal system will be discussed in relation to such offences. This is clearly a huge chapter concerning the sufficiency of the Cyprus Criminal Law, the way both perpetrators and victims are treated, the sufficiency or not of the protective measured for victims, the suppression, prevention and fight against such offences.

H πανδημία του COVID – 19 που εκδηλώθηκε περί τις αρχές του έτους 2020, συνέβαλε σημαντικά στην περαιτέρω μεταφορά της κοινωνικής ζωής σε ψηφιακό περιβάλλον. Ως εκ τούτου το ζήτημα του ηλεκτρονικού εγκλήματος, τίθεται πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, καθώς εντείνεται η σχέση κοινωνικής ζωής και εύρυθμης λειτουργίας πληροφοριακών συστημάτων. Η μεταφορά της κοινωνικής ζωής σε ψηφιακό περιβάλλον συνεπάγεται και την εμφάνιση εγκληματικών φαινομένων σε αυτό. Η πράξη της παράνομης πρόσβασης (hacking) αποκτά, επομένως σήμερα περισσότερη σημασία από ποτέ. Συνεπώς θεωρείται επιβεβλημένη η προσπάθεια εννοιολογικής προσέγγισης του αδικήματος αυτού, όπως αυτό τυποποιείται στον Ποινικό Κώδικα. Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη την εκτεταμένη χρήση των προγραμμάτων τηλεδιάσκεψης, εξετάζεται το ενδεχόμενο εφαρμογής της συγκεκριμένης διάταξης στην περίπτωση του φαινομένου «zoombombing».

Το παρόν έργο πραγματεύεται την προστασία του απορρήτου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών υπό το πρίσμα του εγχώριου αλλά και ενωσιακού δικαίου. Γίνεται εκτενής αναφορά και σχολιασμός του σχετικού εθνικού και ενωσιακού νομοθετικού πλαισίου καθώς και της ελληνικής νομολογίας και νομολογίας του ΕΔΔΑ. Ειδικότερα εξέχουσα θέση στην παρούσα εργασία κατέχει το αντικείμενο προστασίας του απορρήτου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και η έκταση αυτού, ιδίως όσον αφορά το περιεχόμενο, τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας και το χώρο του διαδικτύου. Κατόπιν περιγράφονται και σχολιάζονται οι περιπτώσεις υποχώρησης του απορρήτου τόσο έναντι των παρόχων όσο και έναντι της δικαστικής αρχής. Η τελευταία αποτελεί τη γνωστή ειδική ανακριτική πράξη της άρσης του απορρήτου, που ρυθμίζεται ιδίως από το αρθ. 19 παρ. 1 εδ.β΄ Σ, το Ν.2225/1994 και το Π.Δ. 47/2005. Στο σύνολο φυσικά του έργου παρουσιάζονται οι σχετικές διατάξεις με τις οποίες ενισχύεται η προστασία του απορρήτου εν γένει. Τέλος, τα ανωτέρω ακολουθεί η ερμηνεία του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, όπως έχει διαμορφωθεί έως τώρα από τη σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ και γίνεται μια προσπάθεια να εξεταστεί κατά πόσον η Ελλάδα έχει εναρμονιστεί με τις επιταγές της ΕΣΔΑ όπως έχουν προκύψει από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.