Criminal Law (LLM) / Ποινικό Δίκαιο (LLM)

Ένα υγιές και ισόρροπο περιβάλλον αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη και την επιβίωση του ανθρώπου. Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται την προστασία του περιβάλλοντος στην ελληνική ποινική έννομη τάξη από τη δράση των φυσικών προσώπων. Κατά την προσέγγιση του θέματος, αναλύεται η έννοια του εννόμου αγαθού του περιβάλλοντος. Παράλληλα, εξετάζεται ο ρόλος που προσδίδει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο ποινικό δίκαιο για την προστασία του περιβάλλοντος, μέσω της ανάλυσης του πρωτογενούς και παράγωγου ευρωπαϊκού περιβαλλοντικού ποινικού δικαίου και της νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, παρουσιάζεται η νομοτυπική υπόσταση των κυριότερων περιβαλλοντικών ποινικών εγκλημάτων του άρθρου 28 του Ν.1650/1986 και η ερμηνεία τους από τη νομολογία. Μέσα από τα ανωτέρω, αναδεικνύονται τόσο η σημασία της αναγνώρισης του περιβάλλοντος ως αυτοτελούς εννόμου αγαθού για το ποινικό δίκαιο όσο και τα χαρακτηριστικά της ποινικά τιμωρητέας περιβαλλοντικής προσβολής στην ελληνική έννομη τάξη.

Με δεδομένη την έλλειψη καταλογισμού ποινικών ευθυνών στα νομικά πρόσωπα στην ελληνική έννομη τάξη, η συγκεκριμένη μελέτη αναδεικνύει συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν την ατομική ποινική ευθύνη των διευθυνόντων/ διοικητών, αλλά και των εκπροσώπων επιχειρήσεων, σε περιπτώσεις που με τις πράξεις των τελευταίων τελείται άδικη ποινική πράξη. Μετά την παρουσίαση κάποιων βασικών στοιχείων που αφορούν το ποινικό δίκαιο της επιχείρησης, γίνεται μία παρουσίαση κάποιων συγκεκριμένων ζητημάτων που ανακύπτουν κατά την απόδοση ατομικών ποινικών ευθυνών στα φυσικά αυτά πρόσωπα των επιχειρήσεων. Ακολουθεί μία προσπάθεια θεμελίωσης αυτών με τη βοήθεια των παγιωμένων κανόνων του Ποινικού Δικαίου, τόσο αυτών της ελληνικής, όσο και αυτών της γερμανικής θεωρίας και νομολογίας, παραθέτοντας κάθε φορά τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για την πλήρωση της νομοτυπικής υπόστασης κάθε μηχανισμού απόδοσης ποινικών ευθυνών. Γενικότερος στόχος στη συγκεκριμένη μελέτη είναι να γίνει όσο το δυνατόν πιο σαφές για το αν και με ποιο τρόπο ευθύνονται τα παραπάνω πρόσωπα σε περιπτώσεις, που η επιχείρηση αναπτύσσει εγκληματική δραστηριότητα.

Ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη είναι το δικαίωμα του να υπερασπισθεί τον εαυτό του αποτελεσματικά και να αντικρούσει τις κατηγορίες, προκειμένου να αποδείξει την αθωότητα του. Κομβικής σημασίας δικαίωμα του κατηγορουμένου στα πλαίσια της αποτελεσματικής του υπεράσπισης είναι η εκπροσώπησή του από συνήγορο. Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει το δικαίωμα πρόσβασης του κατηγορουμένου σε συνήγορο, είτε ο διορισμός γίνεται από τον ίδιο είτε αυτεπαγγέλτως από το κράτος, δίδοντας έμφαση στη θεμελίωση του ως άνω δικαιώματος επί τη βάσει δύο διαφορετικών νομικών πλαισίων, αφενός υπό το πρίσμα των διατάξεων της Σύμβασης, αφετέρου υπό το πρίσμα της εθνικής ποινικής νομοθεσίας. Για το λόγο αυτό, το παρόν πόνημα χωρίζεται σε δύο θεματικές ενότητες: Το πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο πραγματεύονται το δικαίωμα εκπροσώπησης με συνήγορο στα πλαίσια των επιταγών της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, ενώ το β’ μέρος της εργασίας, το οποίο αποτελείται από το τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο, εστιάζει στην ανάδειξη της άσκησης του ανωτέρω δικαιώματος στην εσωτερική έννομη τάξη, αναδεικνύοντας και τα ζητήματα συμμόρφωσης με την ΕΣΔΑ που συχνά ανακύπτουν.

Με αφορμή την επέλευση της πανδημίας Covid-19, η οποία εντάσσεται στην κατηγορία των καταστροφικών γεγονότων, η παρούσα εργασία εξετάζει από δικαιικής σκοπιάς θεμελιώδη ζητήματα της ιατρικής των καταστροφών, όπως τις σχετικές υποχρεώσεις των ιατρών και τον διαχωρισμό ή άλλως διαλογή ασθενών (triage) σε περίπτωση ανεπάρκειας των διαθέσιμων ιατρικών πόρων και του κατάλληλου προσωπικού προς διάσωση του συνόλου των ασθενών. Αυτή η ανακύπτουσα ανάγκη επιλογής μεταξύ περισσότερων ασθενών και η κατά συνέπεια αδυναμία περίθαλψης εκάστου εξ αυτών οδηγεί αναπόφευκτα στον κίνδυνο ποινικής ευθύνης του θεράποντα ιατρού σε περίπτωση επιδείνωσης της υγείας ή και θανάτου του ασθενή, του οποίου η περίθαλψη παραλείφθηκε. Υπό ποιες προϋποθέσεις, λοιπόν, δύναται να τιμωρηθεί ο ιατρός και πως δύναται να αρθεί η ευθύνη αυτού; Τι ισχύει αναφορικά με αντίστοιχες ενέργειες ενός μη ειδικού ή ειδικευόμενου ιατρού; Στα ερωτήματα αυτά επιχειρείται να δοθεί απάντηση, κατόπιν εκτενούς ανάλυσης της έννοιας του διαχωρισμού, των κριτηρίων διαλογής και των σχετικών προβλέψεων του ελληνικού Ποινικού Κώδικα.

The present academic assignment is concerned with one of the most crucial issues of our time and the way such issues are handled under the Cyprus legal system. These are the offences against morals or the offences against sexual freedom, more widely and commonly known as sexual offences. These are the offences that are now unfortunately plaguing our society and are considered to be the highest form of humiliation of human dignity. In this assignment these offences along with their handling will be explained and analyzed through the Penal Code Cap. 154 of the Republic of Cyprus, as well as through other specific statutes of legislation. Such offences will be discussed in relation to adults, as well as under age people and people with intellectual and/or mental disability. The legislative and case law evolution of those offences will be explained and the sufficiency as well as the inadequacy of the current Cyprus legal system will be discussed in relation to such offences. This is clearly a huge chapter concerning the sufficiency of the Cyprus Criminal Law, the way both perpetrators and victims are treated, the sufficiency or not of the protective measured for victims, the suppression, prevention and fight against such offences.

Το παρόν έργο πραγματεύεται την προστασία του απορρήτου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών υπό το πρίσμα του εγχώριου αλλά και ενωσιακού δικαίου. Γίνεται εκτενής αναφορά και σχολιασμός του σχετικού εθνικού και ενωσιακού νομοθετικού πλαισίου καθώς και της ελληνικής νομολογίας και νομολογίας του ΕΔΔΑ. Ειδικότερα εξέχουσα θέση στην παρούσα εργασία κατέχει το αντικείμενο προστασίας του απορρήτου των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και η έκταση αυτού, ιδίως όσον αφορά το περιεχόμενο, τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας και το χώρο του διαδικτύου. Κατόπιν περιγράφονται και σχολιάζονται οι περιπτώσεις υποχώρησης του απορρήτου τόσο έναντι των παρόχων όσο και έναντι της δικαστικής αρχής. Η τελευταία αποτελεί τη γνωστή ειδική ανακριτική πράξη της άρσης του απορρήτου, που ρυθμίζεται ιδίως από το αρθ. 19 παρ. 1 εδ.β΄ Σ, το Ν.2225/1994 και το Π.Δ. 47/2005. Στο σύνολο φυσικά του έργου παρουσιάζονται οι σχετικές διατάξεις με τις οποίες ενισχύεται η προστασία του απορρήτου εν γένει. Τέλος, τα ανωτέρω ακολουθεί η ερμηνεία του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, όπως έχει διαμορφωθεί έως τώρα από τη σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ και γίνεται μια προσπάθεια να εξεταστεί κατά πόσον η Ελλάδα έχει εναρμονιστεί με τις επιταγές της ΕΣΔΑ όπως έχουν προκύψει από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.