Hellenic Studies (M.A.) / Ελληνικές Σπουδές (Μ.Α.)

Η παρούσα διπλωματική εργασία μελετά τους αρχαιοπώλες και τα αρχαιοπωλεία αποσκοπώντας στην ανάδειξη του ίδιου του επαγγέλματος, του ρόλου και του μέλλοντός του. Παρουσιάζεται τόσο η μέριμνα του ελληνικού κράτους για την προστασία της εγχώριας πολιτιστικής κληρονομιάς όσο και οι διατάξεις του νέου αρχαιολογικού νόμου σχετικά με τους συλλέκτες, τους αρχαιοπώλες και τα αρχαιοπωλεία. Έπειτα η μέριμνα λαμβάνει διεθνείς διαστάσεις μέσα από την παρουσίαση της Συνθήκης της Unesco του 1970, του βασικού σκοπού της και των μέτρων πρόληψης που αυτή προτείνει. Στη συνέχεια το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο φαινόμενο της αρχαιοκαπηλίας και το παράνομο εμπόριο αρχαιοτήτων ενώ γίνεται προσπάθεια ανάδειξης του ρόλου του επαγγέλματος του αρχαιοπώλη σε διεθνή κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας μέσα από την παρουσίαση τεσσάρων ενδεικτικών παραδειγμάτων. Εκτός όμως από τους ίδιους τους αρχαιοπώλες γίνεται εκτενής αναφορά στην συμβολή των μουσείων και της ακαδημαϊκής κοινότητας στην διαιώνιση του φαινομένου. Άλλωστε η αρχαιοκαπηλία και γενικότερα το παράνομο εμπόριο αρχαιοτήτων αποτελούν στην ουσία μία λανθασμένη, καταστροφική και ανήθικη πρακτική διαχείρισης της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς για την οποία τόσο τα μουσεία όσο και η ακαδημαϊκή κοινότητα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Τέλος έχοντας ως βασικό στόχο την εξάλειψη του φαινομένου της αρχαιοκαπηλίας προτείνονται ορισμένα μέτρα αντιμετώπισης, ο συνδυασμός των οποίων μπορεί να επιφέρει σημαντικές θετικές αλλαγές. Αυτές οι αλλαγές θα αποτελέσουν ένα βασικό κριτήριο για το μέλλον του επαγγέλματος του αρχαιοπώλη, το οποίο προβλέπεται εξίσου κερδοφόρο με το παρελθόν του, αν δεν υπάρξουν τα κατάλληλα μέτρα περιορισμού των πρακτικών του.

Αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας είναι η πρόσληψη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας στο έργο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε η εξέλιξη του αθηναϊκού πολιτεύματος τον 5ο αιώνα π.Χ. και η κεντρική θέση που έχει στην ανάλυση του Κ. Παπαρρηγόπουλου η δράση τριών προσωπικοτήτων: του Σόλωνα, του Κλεισθένη και του Περικλή. Αφετηρία της εργασίας θα αποτελέσει η παράθεση των βιογραφικών στοιχείων του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου καθώς και του ιστορικού-πολιτικού πλαισίου μέσα στο οποίο συγγράφει την «Ιστορία του ελληνικού έθνους». Στη συνέχεια, εξετάζονται οι απαρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας και η δράση του νομοθέτη Σόλωνα. Επιχειρείται περιγραφή της προσωπικότητάς του, της νομοθεσίας και μια κριτική αποτίμηση του έργου του. Έπειτα παρουσιάζεται η τυραννία των Πεισιστρατιδών και οι κλεισθένειες μεταρρυθμίσεις. Τέλος εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος παρουσιάζει τη δράση και το έργο του Περικλή δίδοντας ιδιαίτερη έμφαση στον καθοριστικό ρόλο του στη διαμόρφωση δημοκρατικού πολιτεύματος.

Στην παρούσα εργασία γίνεται μελέτη για την εντύπωση, την απήχηση και την επιρροή που έχει ο ελληνικός πολιτισμός στην Αργεντινή και πώς αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων της χώρας αυτής. Για την απάντηση του πιο πάνω έχει ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη ερευνητική ροή. Αρχικά έχει γίνει αναζήτηση εκείνων των προγραμμάτων σπουδών που σχετίζονται με τον ελληνικό πολιτισμό. Έπειτα με βάση ορισμένα κριτήρια επιλέχθηκαν και μελετήθηκαν ξεχωριστά, τα τρία από τα εκατόν πενήντα ένα προγράμματα στα οποία εντοπίστηκαν αναφορές στον ελληνικό πολιτισμό. Τέλος, δόθηκαν συμπεράσματα και μελλοντικές εισηγήσεις μέσα από τη συνέντευξη με τον αργεντινό καθηγητή, κύριο E. Buis, από τα πορίσματα των μελετών περίπτωσης αλλά και από άλλες βιβλιογραφικές και διαδικτυακές πηγές που έχουν μελετηθεί.

Η σύγχρονη ιστορία του Μουσείου χαρακτηρίζεται από το πέρασμα από το μουσείο ως χώρου έκθεσης μουσειακών αντικειμένων ή διατήρησης της εθνικής ταυτότητας, σε έναν θεσμό που εμπλέκεται άμεσα με έννοιες όπως η διαφορετικότητα, η ένταξη, η βιωσιμότητα, η συμμετοχικότητα και η Δια Βίου Μάθηση. Με την δημιουργία πιο φιλόξενων και προσβάσιμων χώρων και τρόπων απεύθυνσης στο κοινό, τα μουσεία μπορούν να προσελκύσουν ένα φάσμα διαφορετικών τύπων κοινού και να προσελκύσουν διαφορετικές κοινότητες με ουσιαστικούς τρόπους. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη του τί συνιστά ένα «μουσείο» στον 21ο αιώνα, τους ορισμούς της έννοιας του μουσείου και της επιστήμης της μουσειολογίας, τα μουσειακά αντικείμενα, καθώς και το κοινό και τους τρόπους με τους οποίους το μουσείο ενσωματώνει νέες τεχνολογίες και απευθύνεται σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες.