Το Δημόσιο Συμφέρον Υπεραρχή ή επιβεβλημένος περιορισμός ;

Το Δημόσιο Συμφέρον αποτελεί μια αόριστη νομική έννοια, η οποία προσανατολίζει την δράση της κρατικής εξουσίας. Στα πλαίσια της διάκρισης των λειτουργιών, ο μεν νομοθέτης εξειδικεύει κατά ευρεία διακριτική ευχέρεια το κανονιστικό του περιεχόμενο και δύναται εις το όνομα της ικανοποίησης του να επιβάλλει περιορισμούς στα θεμελιώδη δικαιώματα, ο δε δικαστής επεμβαίνει εκ των υστέρων, ώστε να διαπιστώσει, ασκώντας έλεγχο συνταγματικότητας των νόμων, το δυσανάλογο των επιβαλλόμενων περιορισμών.
Σε περιόδους κατά τις οποίες συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις, όπως είναι η οξεία δημοσιονομική κρίση ή η υγειονομική κρίση εξαιτίας ανεξέλεγκτης εξάπλωσης πανδημίας, παρατηρείται το φαινόμενο επιβολής εκ μέρους του νομοθέτη έντονων και εκτεταμένων περιορισμών στα θεμελιώδη δικαιώματα, προκειμένου να αναχαιτιστούν οι ενδεχόμενες καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνία. Σε συνθήκες τέτοιου είδους, η δικαστική εξουσία, επιδεικνύοντας ένα είδος αυτοσυγκράτησης, τείνει στην συνταγματική δικαιολόγηση των περιοριστικών μέτρων μέσω της άσκησης οριακού ελέγχου συνταγματικότητας των επίμαχων μέτρων.
Η διαπίστωση αυτή δεν ανάγει το Δημόσιο Συμφέρον σε Συνταγματική Υπεραρχή, καθώς η υποχώρηση των δικαιωμάτων για λόγους δημοσίου συμφέροντος πραγματοποιείται στα πλαίσια του συνταγματικού πλαισίου και υπακούει στους υφιστάμενους μεθοδολογικούς και ερμηνευτικούς κανόνες.